Door de jaren heen ben ik steeds beter geworden in het verzinnen van excuses om geld uit te geven aan dingen die ik niet nodig heb. Onder het mom van zelfontwikkeling ga ik me af en toe te buiten aan uitspattingen die een zekere ontevredenheid met het dagelijkse bestaan doen vermoeden. Ook dit keer weer was ik erin geslaagd om mezelf wijs te maken dat ik met m’n pilotenbrevet voor amateurs toch maar beter eens ervaring opdeed in een echte racemachine, zo eentje uit de Red Bull-races vanop televisie. Aldus geschiedde, en zo bevond ik me op een stralende dinsdagochtend zo’n vijfduizend voet hoog in het Spaanse luchtruim, in een Extra 200. Dat is een zogeheten aerobatics-vliegtuig: een razendsnel, veel te krachtig en verder compleet nutteloos monster van een tweezitter, met een kostenplaatje van zo’n 400 euro per uur. Samen met m’n instructrice, Encarna – de enige vrouwelijke air acrobatics-instructrice in Spanje – hingen we boven de stad Castellón, met het voetbalstadion van eersteklasser Villarreal in de achtergrond. Zo’n zestig kilometer naar het zuiden bevond zich Valencia, maar zelfs op een wolkenloze dag bleef m’n thuisstad net buiten ons gezichtsveld. We hadden nochtans niet te klagen over de omgeving: zowel het kasteel van Peñiscola, in het noorden, als de Columbretes-eilandjes ten oosten waren duidelijk zichtbaar in de verte.

“Houd de vleugels recht en daal lichtjes tot je snelheid maakt naar 140 knopen. Ik tel af: uno, dos, tres: omhoog!” Encarna, die achter me zat, praatte me in m’n hoofdtelefoon door het manoeuvre. Met m’n rechterhand trok ik de stuurknuppel naar me toe, terwijl m’n linkerhand op de gashendel bleef rusten. Het toestel reageerde onmiddellijk en schoot de lucht in. De Extra 200 werd in de jaren negentig ontworpen door Walter Extra, een vermaarde Duitse stuntpiloot. Omdat hij niet tevreden was met de vliegtuigen waarmee hij in de eerste jaren van z’n carrière naam en faam had vergaard, besloot hij dan maar zelf een eigen toestel te bouwen. Typisch Duits, je zult het altijd zien. Met een nodige dosis koppigheid, Gründlichkeit (en gelukkig ook een ingenieursdiploma) ging hij aan de slag en ontwierp hij eerst de Extra 300 en later de Extra 200. (Gelukkig is de beste man gezegend met een uitstekende achternaam. Mocht hij een Schneider geweest zijn, was z’n vliegtuig vast alsnog een flop geworden.) De twee modellen gelden tot op de dag van vandaag als de standaard voor stuntvliegers wereldwijd. En nu was het dus mijn beurt om in dit Sportflugzeug een looping te maken.

Ik had de pook amper een centimeter of twee naar me toe bewogen of we schoten als een speer omhoog, helemaal verticaal de lucht in. In tegenstelling tot m’n eigen lichaam was het frame van deze racemachine ontworpen om tot tien keer de zwaartekracht aan te kunnen, en dat was eraan te zien. “Breng de stuurknuppel zachtjes een stukje terug. Kijk naar je linkervleugel en zoek een referentiepunt aan de horizon,” hoorde ik Encarna door m’n headset. We vlogen nu helemaal ondersteboven en ik zag hoe de kustlijn zich boven m’n hoofd weer langzaam begon af te tekenen. Mijn hoofd voelde licht, net als bij een afdaling in de achtbaan. “Breng de neus langzaam weer gelijk met de horizon, en voilà: je eerste looping!”

Ik was meteen verkocht. We oefenden meteen een volgende looping, en daarna nog een. Tien minuten later bracht ik het vliegtuig in een lichte daling weer naar beneden, tot Encarna de controle weer overnam op een hoogte van ongeveer duizend voet. Er was namelijk geen enkele kans dat ik dit vinnige toestel aan de grond zou kunnen zetten zonder ernstige schade aan het vliegtuig of eigen lijf en leden. De Extra is een compromisloos toestel: geweldig voor luchtacrobatiek, maar helemaal waardeloos voor langere tochten of moeilijke landingen in zijwind. Ik was dus blij dat Encarna achterin zat voor het moeilijke werk. Ze zette de Extra geroutineerd neer op het asfalt van de landingsbaan in Castellón, die op zo’n tweehonderd meter van de kustlijn parallel loopt met het strand. We taxieden meteen naar de benzinepomp – aerobatics verbruikt een schrikbarende hoeveelheid brandstof. Ik was nog helemaal in m’n nopjes met mijn min of meer geslaagde loopings. Toen ik me uit m’n driepuntsgordel en noodparachute had losgemaakt, hees ik mezelf uit de benauwde cockpit en wandelde ik naar de koele schaduw van de hangars. Ik genoot van de gedachte dat ik die dag nog drie vluchten te gaan had – en dat de financiële afrekening pas enkele weken later zou komen.